Heimwee
July 13, 2015 § 8 Comments
Bukavu, maart 2013
Het sluimert al een paar dagen, zeurend op de achtergrond, maar ineens is het er dan écht. Dan word ik wakker onder een muskietennet, dwing ik mezelf op te staan en te douchen. Ik sta m’n tanden te poetsen voor de spiegel en ineens is er dat stemmetje, “je wilt hier niet zijn, je moet naar huis! Naar daar waar alles fijn en vertrouwd is, naar je ouders, je familie, je vrienden en je fiets. Je moet hier weg.” En dan knijpt mijn maag samen, er komt een brok in mijn keel die niet weg te slikken is en de tranen branden achter mijn ogen. Maar je gaat niet huilen als je nog in een taxi naar kantoor moet, dus zo goed en zo kwaad als het kan kleed ik me snel aan en ga op weg naar ICCO, daar waar internet is, daar waar contact met vertrouwde mensen is. Maar het is pas h9 uur ‘s morgens, dus 8 uur in Nederland. Er is nog niemand. Een paar mails met leuke reacties op de foto’s van het huis die ik gisteren gestuurd heb, maar ik kan alleen maar denken “verdomme, ik wil niet in dat huis wonen.” Gelukkig komt mijn nicht snel online en belt ze mijn ouders, die zich vrijwel direct op Skype melden. Ik ga maar even naar buiten, want ik voorzie al wat er gebeuren gaat: op het moment dat ik die lieve stemmen hoor kan ik zelf niet meer praten van het huilen. Gelukkig kennen ze me beter dan wie ook en zijn ze ook wel wat gewend, maar dat verhindert toch niet dat ik bijna alleen maar kan snikken en “ja, ja dat is ook zo” kan zeggen als reactie op al hun lieve en wijze woorden.
Het is blinde paniek, zo’n heimwee-aanval. Ik herken het maar al te goed en hoewel ik nu op het moment dat het gebeurt wel weet dat het irrationeel is, wil dat nog altijd niet zeggen dat je daar ook naar kunt handelen. Als elke vezel in je lijf schreeuwt dat je weg moet waar je bent, dat je gek bent dat je hier in de eerste plaats heen bent gekomen, dat je je heus voor niemand hoeft te bewijzen en dat je hier bovendien vrij weinig zult kunnen toevoegen, is het erg moeilijk om rationeel te denken “dat het wel overgaat”. Want zo voelt het niet, alsof het overgaat. Het voelt alleen maar alsof je weg, weg, weg moet en snel ook, want je kunt dit niet.
[NB voor het geval jullie me nu binnen twee dagen op Schiphol verwachten: de ratio komt altijd wel weer terug en hoewel ik nog altijd niet stralend en dansend van geluk achter mijn laptop zit, is de rust enigszins wedergekeerd. Tandjes op elkaar en even diep ademhalen. Want ik wilde dit toch zo graag?]
Lys 
Ha Alies, laat ik nou gistereochtend het volgende mailtje naar m’n vrienden hebben gestuurd:
“Heb m’n dag niet en dat precies na 2 maanden geleden uit Nederland te zijn vertrokken.
Mis een ‘normaal’ gesprek, erger me aan de mensen en kinderen die me of aanstaren of you/what’s your name schreeuwen. Voel me anders en niet begrepen.
Mis jullie!
Ff doorbijten dus ………….”
Na wat reacties mailde ik aan het einde van de dag: “Nou wat een wijze woorden! Dank voor al jullie reacties. En ja, een goede les voor wat ik straks verder wil en ook enig besef van hoe het voor een vluchteling in ons land moet zijn. En ik ben hier geheel uit vrije wil heen gegaan!”
En vanochtend werd dat: “Vandaag al weer een iets betere dag door een zonnige i.p.v. sombere bril op te zetten. begon al gisteravond toen ik thuis kwam en geknuffeld werd door de ‘kleintjes’ en lalalala heb gezongen met kleine Aisha. ben intussen de compound fotograaf nadat ik uit Addis 17 afgedrukte foto’s van compound bewoners had meegenomen. nu wil natuurlijk (bijna) iedereen op de foto. voel me fysiek nog steeds niet helemaal jofel met zere keel en spierpijn. is waarschijnlijk een kou door de verandering in het weer.”
Hoop dat het jou zo ook vergaat. Goed dat je i.i.g. je hart lucht en de dingen niet wegstopt. Laat het komen en ook weer gaan!
liefs, Caroline
Goed om te lezen Caroline! Veel dingen zijn toch wel te sturen, maar het is soms lastig om jezelf die schop onder je kont te geven. Maar passiviteit werkt natuurlijk nog meer averechts.
Hou je taai daar, we hebben het inderdaad allemaal soms moeilijk. Veel liefs!
Heel herkenbaar en goed dat je ook over de inzinkmomenten schrijft! Ook al voelt het misschien nog niet echt zo, het is hier grijs en koud met kans op sneeuw, dus daar word je ook niet heel blij van!
Thanks 🙂 herken het inderdaad ook wel van m’n masteronderzoek, maar uiteindelijk onthoud je natuurlijk alleen de leuke momenten 😉 en ik weet het, dat weer van jullie is zéker niet iets om jaloers op te zijn!
Hi chica!
Hang in there! Super veel respect dat je daar aan t doorbijten bent, schrijf ik na een chagrijnige bui omdat het nu een koudere pasen wordt dan de kerst was… letterlijk.. het sneeuwt…
Hoop dat t daar snel ook leuk gaat worden!
Thanks! Succes daar, ja ik hoor van iedereen dat het kakweer is. Ik heb vandaag mijn nek verbrand. Life sucks 😉
Lieve kind, goed dat je dit ook met anderen deelt!!
Zoals ik hierboven lees ben jij niet de enige, die dit meemaakt.
Fijn dat je zulke goede en lieve vriendinnen om je heen hebt.
Dat zal je mogelijk sterken.
En je zult zien, als na het weekend duidelijk wordt wat je concreet kunt gaan doen, komt je zelfvertrouwen en werklust ook weer terug.
Trouwens, terugkomen kan gewoon even niet …. ik heb je fiets “op blokken” gezet en dat wil ik voorlopig graag zo laten 😉 🙂
Dankje lieve pap. Goed te weten dat je mijn fiets onbruikbaar hebt gemaakt, dan blijf ik nog wel even hier 😉